het woord richtend, zei zij: “Gij hadt de belofte van maagdelijkheid gedaan; indien Gij eens geweigerd hadt de Moeder van de Heer te worden, hoe zou het de mensen dan vergaan zijn? Zou er nog een andere zulke maagd ooit te vinden geweest zijn? Ongelukkig Israël, gij hadt nog lang verweesd moeten zuchten.” En nu beklemtoonde zij welk een geluk het geweest was dat de H. Maagd had toegestemd; zij prees haar en ging hierop over tot de geboorte van Jezus; sprak het Kind in de kribbe aan en zei: “boter en honig zult Gij eten.” En zij doorvlocht haar ontboezemingen met profetieën en maakte ook gewag van de voorzeggingen van Simeon en Hanna in de tempel. En zo ging haar beschouwing door, alsof zij alles zag, en zij sprak alle verschijningen aan, als leefde zijzelf in ieder van die tijden en als maakte zij de gebeurtenissen mee. Tenslotte kwam zij op de tegenwoordige tijd en zei: “Nu gaat Gij de zure, zware weg op … enz.” Hierbij was zij altijd als alleen, en ofschoon zij wist dat de Heer bij haar was, maakte dit de indruk op haar, alsof Hij haar niet naderbij was dan de personen uit haar visioenen, wier handelingen zij beschreef. Jezus onderbrak haar met gebeden en dankzeggingen tot God; Hij loofde zijn Vader en aanriep Hem ten gunste van de mensen, en dit op het gepaste ogenblik tussen het overige in; dit gehele gesprek was wonderbaar en onuitsprekelijk zielroerend. Jezus verliet haar en zij bleef zo rustig en onbewogen als te voren; zij ging in haar woning terug. Bij Lazarus en Marta teruggekeerd sprak Jezus hun ongeveer in dezer voege toe: “Zij is niet van haar verstand beroofd, maar met haar ziel is zij niet op deze wereld; haar geest ziet deze wereld niet en deze wereld weet niet wat er met haar aan de hand is; zij is gelukkig, want zij zondigt niet.” Fascikel 10 162