257. De stille Maria wist in haar helderziende toestand inderdaad niet wat er met en rondom haar gebeurde en zij leefde bestendig in die afwezigheid van geest. Voor niemand had zij nog zo gesproken gelijk nu voor Jezus; in het bijzijn van alle anderen zweeg zij, niet omdat zij geheimzinnig, gesloten of trots was, neen, maar omdat zij die medemensen in de innerlijke wereld, waarin zij leefde, niet zag; omdat zij hen niet in betrekking zag met hetgeen zij alleen aanschouwde, te weten: hemelse werkelijkheden, de geheimen van de Verlossing. Godvruchtige en geleerde vrienden van de familie spraken haar wel menigmaal aan, en luidop zegde zij dan wel iets, maar zij verstonden er geen gebenedijd woord van, omdat het niet aansloot bij het gesprek, maar betrekking had op haar visioenen; het was een bijzonderheid hieruit zonder verband met het door hen aangeraakte onderwerp en daarom voor de ondervragers een raadsel. Zo werd zij door de gehele familie voor krankzinnig gehouden, hoewel zij slechts was, wat zij alleen kon en moest zijn, namelijk: eenzaam, zonder verband met de wereld, want zij was met haar geest niet in de huidige tijd en het dagelijks leven. Haar bezigheden bestonden in het onderhouden van haar tuintje en in het vervaardigen van borduurwerk voor de tempel en dit werd haar door Marta gebracht; hierin was zij bedreven en onder haar werk was zij gedurig in overweging en beschouwing. In haar gebed was zij godvruchtig en vurig; zij kreeg ook dikwijls speciaal voor de zonden van anderen te lijden en dan voelde zij zich zo bezwaard en terneergedrukt, alsof het gewicht van de gehele wereld op haar lag; haar woning was van rustbedden en alle huisraad voorzien en geriefelijk ingericht; zij at maar weinig en alleen. Nadat haar broeder en haar zusters Jezus gevolgd waren (zich definitief en voorgoed bij Jezus aangesloten hadden), stierf zij van droefheid over de grootheid van Jezus’ bitter lijden, dat zij in de geest vooraf beschouwde. Fascikel 10 163