water uit de beek in de vijver, als nodig was; kwam er te veel water in, dan vloeide het door een afleidingsopening op de omliggende ruimte, waar het de planten verkwikte. Tenslotte zag ik dat Joannes tot aan de gordel in het water afdaalde, met zijn één hand het middelste boompje omvatte en met zijn staafje, waaraan hij een dwarsstaafje en een vaantje had vastgemaakt, zo in het water pletste, dat de waterstralen boven en op zijn hoofd tezamen spritsten; ik zag op dit eigenste ogenblik een lichtwolk van Boven en een uitstorting als van de H. Geest op hem neerkomen en twee engelen aan de rand van de vijver verschijnen, die iets tot hem zegden; dit zag ik als zijn laatste handeling in de woestijn. In juni 1820 laste zij het volgende tafereel in tussen andere episoden  uit het leven van Joannes:   “Ik zag hem bij een andere gelegenheid als een volwassen, sterke man bij een droge put in de woestijn; hij scheen te bidden en er kwam een glans over hem gelijk een lichtwolk, en het scheen mij als kwam ze uit de hoogte van bij de wateren boven de profetenberg, en er stortte een lichtende, glanzende waterstroom op hem in de vijver neer, en, op deze uitstorting starend, zag ik hem niet meer aan de rand van het waterbekken, doch er in, en met het schitterende water overgoten; en de vijver was nu met dit schitterende, lichtende water gevuld; en nu zag ik hem weer aan de rand staan, als in het begin. Ik zag echter niet dat hij er in afdaalde of er uit opsteeg, en ik geloof dat hem wellicht door dit visioen te verstaan werd gegeven dat hij moest beginnen dopen. Mogelijk ook was het een geestelijke doop die in het visioen over hem kwam.” “Nog na Jezus’ dood heb ik deze vijver in gebruik gezien. (Het is dus wel een reële vijver). Wanneer de christenen vluchtten, werden daar reizigers en zieken gedoopt en ook placht men er te gaan bidden; in die tijd, in de predikingsjaren van Petrus was die vijver met een schutsmuur omgeven.” Fascikel 10 181