Toen Joannes door Betsaïda, door Kafarnaüm en Nazareth kwam, zag de H. Maagd hem niet; sedert Jozefs dood kwam zij weinig uit haar huis, doch mannen uit haar verwantschap hoorden zijn vermaningen en vergezelden hem ook wel een eindweegs. Drie maanden vóór de doop trok Joannes tweemaal door het land (cfr. Lk. 3, 3), om Degene aan te kondigen die na Hem moest komen; zijn tocht was gekenmerkt door buitengewone kracht, zijn gang door een onvermoeide stap, die snel was zonder overhaastig te zijn; het was geen zacht wandelen, gelijk (meestal) de gang van de Zaligmaker. Waar hij niets te doen had, zag ik hem ook wel lopen van veld tot veld; hij gaat in de huizen, in de scholen en synagogen om te vermanen, te prediken; hij verzamelt het volk ook op pleinen en straten rondom zich; ik zag dat priesters en overheden hem hier en daar aanhielden, ter verantwoording riepen, doch verrast en vol verbazing hem weer op vrije voeten stelden. Ik begreep dat de uitdrukking ‘den Heer de wegen bereiden’ niet louter zinnebeeldig te verstaan is, want ik zag hem zijn zending met het bereiden van wegen beginnen; en ik zag hem door alle wegen en plaatsen trekken, waarlangs later ook Jezus met zijn leerlingen gekomen is; hij ruimde hier en daar struiken en stenen uit de wegen en baande paden; hij legde brugjes over beken, reinigde hun bedding, groef doopvijvers met hun waterbekken, maakte zitplaatsen, rustbanken en lommerhutjes. Ik heb hem plaatsen zien bereiden, waar de Heer later gerust, gepredikt, geheeld heeft. Door al deze werkzaamheden trok Joannes, de ernstige, eenvoudige en eenzame man in zijn ruwe kleding en ongewoon voorkomen de aandacht van de landmensen op zich en wekte de verwondering van hutbewoners waar hij binnentrad om gereedschappen voor zijn werk te lenen en ook wel om de bewoners te verzoeken met hem mee te komen werken. Overal was hij aanstonds door nieuwsgierigen omringd; hij vermaande hen vrijmoedig en ernstig tot boetvaardigheid, terwijl Fascikel 10 184