Nadat hij geëindigd had, ontbood hij hen onder een afdak of soort tent die de leerlingen opgericht hadden. Hier bezocht hen Joannes, vergezeld van talrijke leerlingen en mensen en ze stelden hem een menigte vragen, of hij dit of dat, deze of gene was en ik hoorde hem telkens ontkennend antwoorden (zie Joa. 1, 19-28). Zij vroegen hem ook wie Degene dan was van wie men nu zoveel sprak. “Er zijn toch, zegden zij, oude profetieën, en nu loopt het gerucht onder het volk dat de Messias gekomen is.” Joannes antwoordde hun dat er iemand onder hen opgestaan was, die zij niet erkenden; dat hijzelf Hem nooit gezien had, doch nog vóór zijn geboorte had hij het bevel van Hem ontvangen zijn wegen te bereiden en Hem te dopen (cfr. Lk. 1, 41. 14); zij moesten op een bepaalde tijd, ik vermoed over drie weken (nog bijna 2 maanden) terugkeren; dan zou Hij zich hier komen laten dopen; hij sprak nog zeer streng en hij verweet hun dat zij niet gekomen waren om zich te laten dopen, maar om hem te bespieden en uit te horen. Hierop antwoordden zij hem dat ze nu wisten wie hij was: een huichelaar in ruwe kleding, die doopte zonder volmacht. Na deze en andere beschuldigingen trokken zij zich terug en reisden af. (Dit is het getuigenis van de Doper, waarvan wij het verhaal vinden bij Joa. l, 19-27; boven zijn besproken de woorden waarmee Joannes het verhaal besluit: “Dit had plaats in Betanië, enz. ” Spoedig daarop kwamen er andere gezanten van het Sanhedrin en wel ten getale van twintig; zij waren uit alle standen, ook priesters met mutsen, brede gordels en lange stroken, die als manipels van de arm neerhingen en aan het benedeneinde ruig en behaard waren als pelswerk. Zij zegden hem zeer dringend dat zij kwamen met volmacht vanwege het voltallige Sanhedrin en dat hij er vóór moest verschijnen om zich te rechtvaardigen over zijn beroep en zending. Het was, beweerden zij, een bewijs dat hij Fascikel 10 207