Zee gegaan te zijn, zo lang in de woestijn rondgedwaald hadden ter oorzake van hun zonden. Daarna waren zij door de Jordaan getrokken en hadden het Beloofde Land ontvangen: nu was het de tijd waarin dit werkelijk geschiedde door de doop in de Jordaan. Toen was het maar een voorafbeelding geweest; nu moesten zij getrouw zijn, (na hun doop) volharden in het onderhouden van Gods geboden en zij zouden bezitters worden van het ware Beloofde Land, de stad van God. Onder deze stad verstond Hij geestelijker wijze het hemelse Jeruzalem. Zij dachten steeds aan een aardse rijk en aan de bevrijding van het juk der Romeinen. Hij sprak van de Verbondsark en de strengheid van de Oude Wet: wie de Verbondsark naderde en zich verstoutte die aan te raken, werd gedood (cfr. II Sam. 6, 1-11). Maar nu was de Wet vervuld en de genade Gods gekomen in de Zoon des Mensen; Hij zei ook dat het nu de tijd was, waarin Tobias door de engel in het Beloofde Land teruggeleid werd, hij die, getrouw aan Gods geboden, zo lang in de gevangenschap had gezucht. Hij sprak ook van Judit, de weduwe, die de dronken Assyriër Holofernes de kop afgehouwen en het bedreigde Betuel (Betulië) bevrijd had. Nu zou de Maagd, die van eeuwigheid geweest is, groeien, zich uitbreiden en groot worden: vele trotse koppen, die Betuel benauwden, verdrukten en vervolgden, zouden door haar afgeslagen worden; Fascikel 11 250