|
toen haar toekomstige man haar door het lot of het wonder van de
takken aangewezen moest worden.
Dat Jezus er niet een Farizeese strengheid in bijkomstige
gebruiken jegens zijn leerlingen op nahield, bracht de boze vijand
op een dwaalspoor; hij hield Hem voor een mens, omdat Hij bij
zijn leerlingen menige nalatigheid, die de Joden ergerde, door de
vingers zag.
-
Daar hij Jezus dikwijls ijverig had gezien, wilde hij Hem
onlangs door de naar hier gekomen leerlingen in onrechtmatige
verontwaardiging brengen.
-
Daar hij Hem barmhartig had gezien, wilde hij Hem in de
verschijning van een grijsaard, die van zwakheid in zwijm valt,
ontroeren en als een Esseen met Hem redetwisten en een
onderhoud over geestelijke zaken voeren116.
116 Jezus is in alles ons voorbeeld willen zijn, ook in de bekoring; Hij leert
ons hoe wij ze moeten overwinnen en bekomt ons de genade der
overwinning.
Zijn tactiek is deze:
a)
geen acht slaan op satans bekoringen:
b)
of zijn inblazingen en voorstellingen met een kort slagwoord
ontzenuwen.
Op de medalie van de H. Benediktus staat zulk een slagwoord:
”Vade retro, satana,
Numquam suade mihi vana;
sunt mala quae libas,
ipse venenum bibas.” –
In een rijm overgezet:
”Pak u spoedig, satan, weg van hier
Gij lage geest, ontaard tot dier;
Je krijgt me in je klauwen niet
Je vult mijn beker als met wijn,
Maar drink hem zelf uit: ’t is venijn;
Ga weg, zoals ik je gebied!”
Na zulke kordate afwijzing verliezen het kwaad en de bekoring hun valse
aanlokkelijke schijn en men ziet ze in hun ware, afstotelijke gedaante; de
overwinning vervult de ziel met vreugde.
Fascikel 11
345
| 