de hemel, neem deze bekoring van Mij weg!”. Hierop zag ik satan knarsetandend onder een akelige gedaante verzwinden. Nu knielde Jezus en zette zijn gebed voort, doch na enige tijd zag ik drie jongelingen naderen, die (althans twee daarvan) Hem op zijn eerste reis uit Nazareth naar Hebron vergezeld hadden, maar dan weer van Hem weggegaan waren (fasc. 9, nr. 204). Deze gasten naderden vreesachtig, vielen voor Jezus neer en klaagden dat zij geen rust konden vinden, noch ooit vinden zouden, totdat Hij hun ontrouw vergeven zou hebben; zij smeekten Hem zich over hen te erbarmen, hen weer aan te nemen en hen tot boete voor hun afvalligheid met Hem te laten vasten; zij wilden voortaan zijn getrouwste leerlingen zijn; zij klaagden en jankten erbarmelijk en gingen in de ruime spelonk rond Hem, terwijl zij voort een onbedaarlijk gejank lieten horen. Jezus stond op, verhief zijn handen, smeekte tot God en zij verdwenen. 7 november. – In mijn visioenen zag ik Jezus in de spelonk geknield bidden en satan in een schitterende kleding aan de zeer steile oostzijde van de rots, als op de lucht gedragen omhoog zweven. Aan die zijde was geen ingang, doch slechts enige gaten in de wand van de spelonk. Jezus zag niet naar satan die een engel wilde voorstellen, doch bij zulke verschijningen is zijn licht nooit doorschijnend, maar als buiten er op gesmeerd of geschilderd; en zijn kleding maakt een indruk van stijfheid, terwijl het gewaad der engelen licht, waaiend en doorzichtig schijnt. Hij zweefde in de ingang van de spelonk en zei tot Jezus: “Ik ben door Uw Vader gezonden om U te troosten.” Jezus keek niet naar hem om. Dan verscheen hij weer bij een opening van de spelonk aan de gans ontoegankelijke oostzijde en zei tot Jezus dat hij Hem nu zou tonen dat hij een engel was, aangezien hij hier in Fascikel 11 347