vreselijke nacht achter de rug; het was zo koud, zo guur op de berg; het stormde en er viel regen en ijzel; ik zag de zonden van de gehele wereld en ook mijn eigen bedorvenheid; ik zag de bedroevende toestand van de Kerk en het verval in velerlei opzicht van haar priesters; ik zag de onbeschrijfelijke genaden en hulpmiddelen die Jezus hier verdiend en ons geschonken heeft; ik had een duidelijk begrip van al wat Hij reeds voor ons gewonnen had door zijn vasten en strijd in de woestijn in deze eerste dagen; ik voelde me totaal verpletterd en vermorzeld en ik had daarbij een hartverscheurend medelijden met Jezus naast mij en een diep besef van mijn eigen zondigheid. En toch, in al die smarten kon mijn lafheid van tijd tot tijd de gedachte niet onderdrukken: “Waarom zegt Jezus mij geen woord? Waarom zegt Hij me niet: sta op?” Inderdaad, het gevoel van mijn ellende blies mij de gedachte in dat het niet was om uit te houden. Toen ik nu het geduld bijna verloor, zegde Hij me toch dit éne woord: “Geduld!” Maar hoe verkwikte het mij! Ik bleef daar nog een tijdlang liggen en voelde al de guurheid van het weer, de afgrijselijkheid van de woestijn en de smarten van mijn Jezus. Dan bereikte me dwars door de koude een warm briesje en ik ervoer iets heel bijzonders: er zweefden drie zielen in de spelonk naar mij toe; bij elke ziel waren twee engelen; zij dankten mij voor mijn lijden dat hen geholpen had en zij verdwenen. In de spelonk herkende ik ze, maar nu ken ik ze niet meer. Ik ben nog vol miserie; er is mij ook bevolen te bidden tot afwending van allerlei rampen die op handen zijn en die ik zag en wel bijzonder wegens gemengde huwelijken, waaruit, zoals het mij getoond werd, onnoemelijke onheilen voor de Kerk te allen tijde voortvloeien. Fascikel 11 349