met Katarina tot nog toe de woestijn van Jericho en ook van Efraïm noemden. Deze woestijn is het meest noordelijk gedeelte van de beroemde affreuze woestijn van Juda, die zich in het zuiden tot voorbij de Dode Zee verlengt. Naar het westen echter gaat de bodem snel opwaarts, terwijl hij oostwaarts verschrikkelijk steil naar de vlakte van Jericho afdaalt. Reeds in de eerste eeuwen van het christendom trok het heilig karakter van de berg met zijn vele grotten en cellen talrijke kluizenaars aan, zodat er kunstmatige grotten bijgehouwen moesten worden. In de 4e eeuw geleek deze ontoegankelijke en onbewoonbare berg op een volkrijke stad. Hij droeg toen de naam Doeka, die dezelfde naam schijnt te zijn als de Bijbelse naam Doch; deze schijnt nog voort te leven in de naam van de bron Ain ed-Doek, die ontspringt aan de noordoostvoet van de berg. In 1874 kwam Qarantania in de handen van Orthodoxe Grieken; zij bouwden er in 1895 een oud vervallen kloostertje tot een ruim klooster uit; het verheft zich anderhalve km ten westen van oud- Jericho of tell es-Soeltan. Vanop deze heuvel gezien, schijnt het klooster schilderachtig aan de berg opgehangen te zijn tegen de rotswand; het bevindt zich bij een groep grotten, waarvan éne sedert de 4e eeuw beschouwd wordt als de spelonk van Jezus’ veertigdaagse vasten; ze bevindt zich vóór het klooster en achter een kapel, die de Grieken in 1902 bouwden. De berg is vol grotten: wanneer men aan de voet van de berg noordwaarts gaat, bemerkt men in de oostwand 30 à 40 grotten, hetzij natuurlijke, hetzij kunstmatige. In de zuidwand, langs en boven de wadi Denoen en Retma zijn de spelonken niet minder talrijk. Een smal bergpad leidt naar het klooster en de spelonk van het vasten langs duizelingwekkende diepten. Vóór de bouw van het nieuwe klooster was dit pad niet alleen Fascikel 11 376