Wij bedanken de gastvrije monniken en beginnen af te dalen. Bij onze paarden gekomen nemen wij die bij de toom en keren te voet op onze stappen terug.” (Delancker). “Ik daalde te voet af,” zegt ook Mislin, “want de laatste helling van de berg naar de vlakte is zeer steil. Ik bezag nog de hooggelegen spelonken in de bergwand, de ene boven de andere, beschermd door een kleine muur en toegankelijk gemaakt door in de rots gehouwen trappen en paden. Raven zweefden krassend er omheen.” Sedert de wederopbouw van het klooster in 1895 is ook de weg aanzienlijk verbeterd en verbreed, maar nog ver van comfortabel. “Nochtans het genoegen het mooie evangelieverhaal van de drievoudige bekoring in de grot zelf gelezen te hebben, beloont rijkelijk de last van een moeizame bestijging.” (Meistermann). De Griekse monniken geven aan de pelgrims graag de toestemming om, na een bezoek aan de kapel en de grot, door het klooster te gaan en de bestijging voort te zetten; het pad dat naar de top voert, is veel moeilijker dan het pad onder het klooster. Na een half uur buitengewoon steile beklimming achter het klooster, bevindt men zich boven een bijna loodrechte afgrond van zowat 300 m diep. Eindelijk komt men op het kulminerende punt (= grootste hoogte), een kegelvormige top, die door een brede (versterkings-)gracht van het overige van de berg gescheiden is. Alvorens hier geraakt te zijn, heeft men een helling beklommen, die zich vanaf de voet van de berg (niveau - 102 m) 130 m hoog verheft; van hier gaat de bodem verder in westelijke richting omhoog tot een hoogte van 98 m. De kulminerende top is een klein effen platform van 100 m lang bij 40 m breed. Dit terras is door een muur omgeven; hier richtten de tempelridders in de 12e eeuw een fort op ter bescherming van de pelgrims; men ziet er nog de resten van. Ook zag men daar tot vóór een halve eeuw de overblijfselen van een kluizenaarskapel uit de eerste eeuw; op haar fundamenten zijn Fascikel 11 378