een van de vruchtaandelen te staan, en die gedraaid had kreeg dit aandeel als zijn prijs. In het midden van de tafel stak een wijnstok, die vol druiventrossen hing, boven een schoof tarwearen uit, die hem omringde, en hoe langer de tafelschijf gedraaid werd, hoe hoger de wijnstok en de bundel korenaren rezen. De toekomstige apostelen en ook Lazarus speelden niet mee; ik ontving hieromtrent de verklaring dat degenen die geroepen zijn om anderen te onderwijzen, of die in wetenschap de anderen overtreffen, aan het spel geen deel moeten nemen, maar de wisselvalligheden van het spel gadeslaan, de ontspanning met leerrijke toepassingen en raadgevingen kruiden en aldus het nuttige aan het aangename paren. In het spel nu dat Jezus ineengezet had, was het volgende zeer wonderbaar en meer dan toeval: het lot dat ieder speler ten deel viel, wees door zijn aard en (symbolische) betekenis op de eigenschappen, hetzij gebreken of deugden, van de winner, en Jezus legde aan ieder van hen zijn lot naar de samenstelling van de vruchten uit (zie commentaar bij nr. 385). Elk lot werd een parabel op hem die het won, en ik voelde dat zij met die vruchten ook een wezenlijke genade bekwamen. Want gelijk zij allemaal elk in het bijzonder getroffen werden door de woorden van Jezus en zich tot het goede opgewekt voelden, waarschijnlijk ook door het genot van de vruchten, daar hun betekenis nu effectief in hen overging; zo scheen toch wat Jezus aan iedereen over zijn persoonlijk lot zei, voor alle anderen die er geen zaken mee hadden, zonder bijzondere betekenis; het leek hun alleen een aanmoedigend, waardevol woord. Fascikel 12 445