van ravijnen maakten deze woestijn tot een verblijf van jakhalzen en allerhande wilde dieren en nog wilder struikrovers. Arenden zweven boven de bergen, als wachtten en loerden zij op een prooi, op het lijk van een roekeloze reiziger, die zich zonder begeleider door de engte waagt en zijn vermetelheid wellicht met de dood moet bekopen. Ook lokaliseert de traditie hier de scène van de parabel van de barmhartige Samaritaan, een parabel die volgens menig exegeet een ware geschiedenis geweest is. De resten van Adoemmim vindt men op een heuvel, halverwege tussen Jericho en Jeruzalem. Het heet nog met zijn oude, gearabiseerde naam ed- Demm, dat afgeleid is van het Hebreeuws ‘DAM’ = bloed; meervoud: ‘Dammim’. De zienster meent verband te zien tussen de naam bloed en de bloedvergieters, die hier boete deden. Sommige geleerden echter verklaren de naam door de rode kleur van enige rotsen, die sterk afsteekt tegen de eentonig grijze kleur van de gehele omgeving. Reeds de Romeinen hebben te Adoemmim ter bewaking van de doorgang een castellum of burg gebouwd. Eusebius en Hiëronymus maken er melding van. De kruisvaarders hebben de vesting hersteld en de overblijfselen heeft V. Guérin beschreven in deel II van Samarie, blz. 154. 500 meter ten zuidwesten van ed-Demm ligt aan de weg de gekende herberg van de barmhartige Samaritaan, in het Arabisch Khan el-Hatroer geheten. Fascikel 12 500