456. Die gezant had reeds een paar uren tevergeefs getracht nu hier, dan daar tot Jezus te naderen, zonder dat hij er in geslaagd was door de menigte te boren; ze luisterde aandachtig, zonder zich door de man te laten storen. Nadat de man nu voldoende blijken van volharding had gegeven, zegde Jezus tot een leerling van Joannes, die in zijn nabijheid stond, een opening door het volk te maken voor de man die daar achter de menigte rondliep zonder er door te kunnen, en hem op een stelling in zijn nabijheid te brengen. De leerling bracht nu de gezant op de aangeduide tribune en leidde ook diens gevolg met de geschenken op een plaats waar zij Jezus gemakkelijk konden zien en horen. Hun geschenken bestonden in stoffen, in een snoer van aan elkaar geregen goudplaatjes en ook in verscheidene koppels fijnwollige lammeren, die zij aan koorden leidden. Verheugd dat hij eindelijk Jezus van zo dichtbij zag, wilde de goede gezant nu de gelegenheid aangrijpen en aanstonds begon hij zijn schildergerief vóór zich op de knieën in orde te leggen. Nu bezag hij Jezus met grote verwondering en opmerkzaamheid en stelde zich aan het werk. Hij had een wit plankje vóór zich, dat van buksboomhout scheen te zijn; hierop grifte hij eerst als met een stift de omtrek van Jezus’ hoofd en baard in het hout, doch zonder de hals. Daarna streek hij, zo dunkt het mij, een dikke stof als was daarover heen. Hij had ook iets als vormen, die hij in het was drukte. (De vorm van een aangezicht, waaraan hij daarna gelijkheid met dat van Jezus zou geven???). Dan etste hij weer met zijn tekenstift allerlei trekken er in, duwde, drukte, boetseerde hier en daar, en zo arbeidde hij lange tijd, zonder ooit de uitslag te bereiken, die hij beoogde. Elke nieuwe blik op Jezus vermeerderde zijn bewondering voor diens aangezicht en onvoldaan herbegon hij. (Hier hebben wij een wijze van schilderen die in de oudheid gebruikelijk was en Fascikel 13 626