(De ‘tondeldoos’ is eigenlijk de  voorloper van de lucifer, en diende  om ‘vuur te maken.  Het was een doosje waarvan de inhoud bestond  uit tondel, een licht ontvlambaar materiaal, zoals katoen of de hoed  van een zwamsoort, de tonderzwam.  Hierbij was nog een vuursteen  en een metalen ring nodig.  De vuursteen werd dicht bij het katoen  gehouden en met de metalen ring aangeslagen.  Een vonk deed de  stof ontbranden, werd weer uitgeblazen en het doosje gesloten.    De stof bleef dan smeulen en de vlam kon weer worden  aangeblazen. In kerken is de tondeldoos nog aanwezig omdat deze  werd gebruikt bij het ontsteken van de paaskaars.)  en schreef op de ommezijde van de brief verscheidene woorden in tamelijk groot schrift en vouwde de brief weer op. Brentano plaatst hier de volgende nota:   vermoedelijk was de zijden omslag dubbel en het vaster gedeelte  was aan weerszijden voorzien van een stevig schrijfvlak, want zij wist  zeer zeker dat Jezus de brief omdraaide om te schrijven, en hem naar  de andere zijde toe weer opvouwde om hem te sluiten.    De zienster vervolgt:   Nu liet Jezus zich water overreiken en waste zijn aangezicht; Hij drukte de zachte omslag van de brief tegen zijn aangezicht en gaf hem dan aan de gezant. Deze nu – ik meen op een bevel van Jezus – drukte die omslag op de door hem ontworpen schets, die nu opeens geheel veranderde en sprekend op Jezus geleek. De schilder was oververheugd, en ik zag dat hij het afbeeldsel dat aan zijn riem hing, naar de naaste aanwezigen wendde om het te tonen. Vervolgens knielde hij nogmaals voor de voeten van Jezus en aanvaardde aanstonds de terugreis. Maar enige van zijn dienaren bleven ter plaats en volgden Jezus, die, na het sluiten van zijn toespraak, over de Jordaan naar de 3e doopplaats van Joannes trok (een flink uur ten noorden van Betabara). Joannes had de plaats verlaten om naar Ennon, de Fascikel 13 629