gewest; zij lagen onder hoge bomen vol vruchten en in de nabijheid van vochtige weiden. Toen zij opstonden om te vertrekken, verhief zich uit de weide een vlucht vogelen, die hen de gehele weg vergezeld hadden; ze waren bijna van de grootte van hoenderen, hadden rode snavels en lange, scherpe vleugelen, bijna gelijk men de engelenvleugels schildert, en hun gesnater geleek niet onaardig op een verward gebabbel al door elkaar223. Deze vogelen trokken met hen mee tot in de stad waar zij neerstreken in het lis en het riet dat in de watervlakken stond; ze konden, gelijk de snippen op het water lopen. Ik dacht: ze zijn zonder twijfel bereid zich daar voor Jezus te laten slachten. Het was ontroerend in deze schone, stemmige nacht, telkens als Jezus stilstond, bad of leerde, ook de vogelen dan te zien neerstrijken. 223 De trekken die K. aan de vogelen toeschrijft, geven te kennen dat het eenden waren; de eend heeft een rode bek, lange, scherpe vleugelen, sijfelend gezang. In het wilde vindt men die ‘s winters in geheel Palestina. In het riet en papyrus van sommige moerassen houdt ze zich het jaar door op. In de moerassen ten noorden van het meer Merom zag Delancker een troep allermooiste eendvogels zich uit de beemden verheffen. Le Camus zag er hele wolken uit de naburige moerassen opstijgen, toen de trein floot voor het vertrek uit het station van Kajas tussen Smyrne en Efeze. “Overal om ons heen, zegt een ander reiziger, vlogen wilde eenden op.” (Langs Bijbelse Paden, 14). Het gewest doortrekkend, waar K. ons Jezus nu toont, zag de pelgrim Mislin herhaaldelijk benden waterhoenderen, wilde eenden en andere watervogels, zoals, kraanvogels, duikeenden; ze bevinden zich overal waar een staande water of strandmeer is. Wanneer ze in benden vliegen of verhuizen, vormen ze de hoofdletter V, met de punt voorop; ze houden de kop plat en lang vooruit, de poten achterwaarts uitgestrekt; hun vlucht is snel, hun zwemmen zwierig en gemakkelijk; ze bouwen hun nesten in het riet van moerassen en in oude, holle bomen. Fascikel 14 670