Daar was een groene heuvel en midden erop een leerstoel, die door een boom overschaduwd was. Daaromheen was een grote ruimte, door vijf rijen bomen tegen de zon beschut. Deze bomen waren met hun takken dicht in elkander gegroeid; het was een zeer aangename plaats; ze lag aan de zuidkant van de stad; de hof van de baden meer naar het zuidoosten. Men noemde deze hof de genadeplaats, omdat zij meenden dat er hun eens van deze kant een genade ten deel was gevallen; zij hadden betrekkelijk de noordzijde eveneens een legende, volgens welke hun stad eenmaal van die kant een groot ongeluk overkomen was. 481. De stad was door water omringd. Aan de oostzijde lag het meer Merom en om haar heen vloeide een water of rivier die zich bij de hof van de baden weer met het meer (Jordaan?) verenigde; men ging er met bruggen over; de stad had geen muren. Jezus hield zijn verblijf in een grote herberg bij de poort waardoor Hij in de stad gegaan was. De inwoners onthaalden volgens een bestaand gebruik de vreemdelingen zeer goed, met de mening dat hun goede daad in zegen voor henzelf zou veranderen, doch wanneer de vreemdelingen hun niet bevielen, zagen zij er niet tegen op hen in de gevangenis te werpen. Het meer Merom, aan de oostzijde van de stad, ligt in een diepe afgrond, die overal met riet en struikgewas bedekt is, en heeft slijkerig water tot het midden, waar de Jordaan erdoor vloeit. (Over de diepe ligging, zie fasc. 13, nr. 462, voetnoot 215. –   Het boekje ‘Diocèse de Caesaré’, blz. 43, drukt dit treffend uit:   “Le lac est encaissé dans les montagnes.”)   In dit riet en struikgewas houden zich vele roofdieren op; ook worden in het meer allerlei zeldzame dieren gevangen, ook slangen en hagedissen van groot formaat, waarmee armen uit de stad rondgaan om ze als een zeldzaamheid (tegen een zekere fooi) te laten zien. Ik heb ook bemerkt dat mannen die elkander aflosten en aan hun zijde een korte kromme sabel en spiezen Fascikel 14 684