einde zo nakend was; hij zond meerdere leerlingen met boodschappen in verschillende richtingen uit, onder meer de 2 die Saturninus op Jezus’ bevel hem uit Galilea toegezonden had. Dit was geschied, toen Hij zich naar deze provincie begeven had, om de toekomstige apostelen naar Tyrus te roepen. (Zie begin van nrs. 468 en 472). Ik meen dat één van de twee Obed, de zoon van Simeon was. De avond naderde. Meerdere leerlingen waren nog bij Joannes gebleven. In de nabijheid waren geen andere mensen meer, maar op enige afstand stonden nog tenten. Joannes trad in zijn tent en zond zijn leerlingen heen om alleen te zijn. Hij had behoefte aan rust en wilde in het gebed zijn krachten hernieuwen. 519. Toen het nu avond begon te worden en de leerlingen weggegaan waren, zag ik de soldaten van Herodes, die gisteren aangekomen waren en waarvan een deel hier gebleven was, tot de tent van Joannes naderen. Een twintigtal man kwamen van alle zijden nader geslopen, nadat zij alle toegangen tot deze omgeving met wachten hadden bezet. Eerst trad één van hen binnen en zegde iets tot Joannes. (Deelde hem waarschijnlijk Herodes’ arrestatiebevel mee.) Dan kwamen ook de overigen, de één na de ander, binnen. Joannes verklaarde dat hij hen zonder tegenstand zou volgen, dat hij wel wist dat zijn tijd gekomen was en dat hij voor Jezus de plaats moest inruimen. Het was onnodig hem te binden, zegde hij nog, hij zou hen vrijwillig volgen; zij mochten hem in alle stilte wegleiden, om geen opschudding teweeg te brengen. Hij had niets aan dan zijn ruw vel en droeg ook nog zijn staf in de hand. En nu leidden de 20 man hem met verhaaste schreden van daar weg. Nochtans naderden nu enige leerlingen, terwijl men hem wegleidde. Hij nam met een veelzeggende oogslag afscheid van hen en drukte hun nog op het hart dat zij hem in zijn gevangenschap moesten komen bezoeken. Fascikel 14 748