kwamen hun andere soldaten uit Hesebon tegemoet, want het was reeds ruchtbaar geworden dat men Joannes gevangen genomen had; vandaar dat hier en daar groepen mensen bijeen schoolden. De soldaten die hem leidden, schenen mij geen gewone soldaten, maar een soort van lijfwachten van Herodes te zijn; zij hadden immers helmen op, waren met schubben en ringen tegen sabelhouwen gepantserd en met lange spiezen gewapend. Ik zag vele mensen zich hier vóór de gevangenis van Joannes verzamelen en dat de soldaten alle moeite hadden om hen op een afstand te houden of weg te drijven. De gevangenis had boven openingen naar buiten en ik zag Joannes in zijn kerker. Staande riep hij met een luide stemme, die buiten goed verstaanbaar was, dat hij de wegen had bereid, rotsstenen gebroken, knoestige bomen geveld, bronnen afgeleid, vijvers gegraven en bruggen gebouwd. Hij had de hardste en weerbarstigste voorwerpen te bewerken gehad. Juist zó was dit volk en daarom was hij nu gevangen. Men moest zich tot Degene wenden, die hij aangekondigd had, tot Degene die nu naderde op de wegen die hij had bereid. Wanneer de Heer zijn intocht houdt, dan treden de dienaren die zijn weg in gereedheid gebracht hebben, af. Zij moesten zich nu allen tot Jezus wenden, wiens schoenriemen hij niet waardig was te ontbinden (cfr. Joa. 1; 27), tot Hem die het Licht, de Waarheid en de Zoon van de Vader is. In deze zin sprak hij nog verder. Zijn leerlingen moesten hem in zijn gevangenis nog komen bezoeken, want vooralsnog zou men het niet wagen de hand aan zijn leven te slaan, want zijn uur was nog niet gekomen. De zienster vallen het eerst de mooie vijvers op; dan ziet zij het geleide met Joannes de heuvel bestijgen, achter de stadspoort het paleis bereiken en hier achter de deuren verdwijnen. Wij mogen bijna met zekerheid besluiten dat het reusachtige bouwwerk op de zuidwest-top van de heuvel het paleis van Herodes is geweest. Fascikel 14 752