streng en dreigend was in zijn woord, evenals te Bethoron. Inderdaad, overal kondigde Hij aan dat het nu de laatste genadetijd was en dat de tijd der rechtvaardigheid er op zou volgen. Voortdurend kwam Hij terug op de mishandelingen van de profeten, de gevangenneming van Joannes en de vervolgingen tegen Hemzelf. Overal vertelde Hij ook de parabel van de heer van de wijnberg, die nu in een laatste, bijna hopeloze poging zijn eigen Zoon had gezonden; het nieuwe rijk was op handen; de Heer God wilde het geven aan zijn Zoon. Daarbij riep Jezus herhaaldelijk “Wee” over Jeruzalem en over al degenen die zijn rijk zouden verstoten, Zijn genade afwijzen en geen boetvaardigheid doen. Deze strenge en dreigende boetepreken werden slechts onderbroken door vele liefderijke handelingen en genezingen. Zo trok Hij van plaats tot plaats. 539. De leerlingen kregen veel te verduren, waarvoor zij zeer gevoelig waren. Waar ze kwamen en Jezus aanmeldden, moesten zij dikwijls smaadwoorden horen als deze: “Zo, zo, is Hij daar weerom al? Waar komt Hij vandaan? Wat wil Hij toch? Is het Hem niet verboden?” Ook lachte men hen uit, bespotte hen en riep hun scheldwoorden naar het hoofd. Sommigen echter verheugden zich over Jezus’ komst, doch dezulken waren niet talrijk. Niemand evenwel waagde het Jezus rechtstreeks aan te spreken. Wanneer Hij, door zijn leerlingen omringd, tot het volk sprak, of wanneer zij Hem in de straten vergezelden, dan wendden alle schreeuwers zich met hun Fascikel 14 793