bezwaren tot hen, versperden hun de weg en vroegen hun uitleg en rekenschap van zijn strenge woorden en dreigementen, die zij maar half of verkeerd verstaan hadden. Daartussen weergalmden dan de toejuichingen en het vreugdegeroep van goedgezinden. Genas Hij zieken, dit ergerde de bozen, zij verwijderden zich dan, en zo duurde dit tot de avond. De dag was verlopen onder snelle en moeilijke reizen zonder verpozen, verkwikking, rust of lafenis. Ik zag hen ‘s avonds in hetzelfde herdershuis als gisteren hun intrek nemen; ik meen gezien te hebben dat men er hun de voeten waste. Ik bemerkte ook hoe zwak en menselijk de leerlingen nog waren, hoe zij vaak, terwijl Hij aldus preekte en zij ondervraagd werden, de hoofden samen staken en bekenden niet te begrijpen wat Hij eigenlijk voorhad; zij waren niet tevreden met hun lot; zij dachten ieder voor zich: “We hebben ons werk en familie verlaten en nu vinden wij niets dan verwarring, onzekerheid en tegenspraak. Wat is dat voor een rijk, waarover Hij het altijd heeft? Wil Hij het op zo’n manier veroveren en in bezit nemen? Zal er werkelijk ooit iets van terechtkomen?” Zo dachten en morden zij, maar zij hielden hun gevoelen in zich verborgen, hoewel zij vaak niet konden beletten dat het zich verried. Joannes alleen gedroeg zich volgzaam als een kind, zeer gehoorzaam en onbeangst. En toch hadden zij reeds zo vele wonderen gezien en zagen er nog gedurig. Buitengewoon ontroerend was het te zien hoe Jezus al die gedachten in hun ziel las en kende, doch hun ontevredenheid niet met ontevredenheid beantwoordde: Hij bleef zichzelf gelijk, behield zijn helder gelaat, zijn kalmte, welwillendheid en liefde jegens hen en volbracht onweerstaanbaar zijn taak. Fascikel 14 794