weg. Ik zag, volgens de aard en gesteldheid van haar gemoed, deze vluchtige gedachte door haar geest flitsen: “Ei! een man! wat wil hij? is dit een bekoring? …” Jezus in wie ze een Jood herkende, zag haar stralend en vriendelijk aan, en terwijl Hij zijn voeten terugtrok – het pad was hier smal – zei Hij haar: “Ga voorbij en geef mij te drinken.” 543. Dit ontroerde de vrouw, daar de Joden en Samaritanen gewoonlijk slechts blikken van afschuw en haat voor elkander over hadden. Zij bleef nog even staan en sprak: “Waarom zijt Gij op dit uur hier zo alleen? Mocht men mij hier in uw gezelschap zien, het zou een groot schandaal verwekken (en een noodlottige afloop voor mij kunnen hebben).”260. Jezus antwoordde: “Mijn gezellen zijn in de stad spijzen gaan kopen.” 260 Het zou een schandaal verwekken. – De oosterlingen die de strenge zeden volgen, beschouwen het als zeer erg, wanneer een jonge man en vrouw alleen op een eenzame plaats verrast worden. Vooral de vrouw kan zo iets met de dood bekopen. De Géramb vertelt het geval van een jonge weduwe van Bethlehem, die men gezien had met een Turk in een naburige grot. Ofschoon geen schuld bewezen was, eiste men van de paters Franciscanen haar uitlevering; in haar nood was zij tot hen gevlucht, doch geen weerstand mocht baten; haar vader en broer waren de eersten om de doodstraf voor haar te vorderen; zij werd met de sabel gedood en allen wasten de handen in haar bloed als om zich te reinigen van de smet die zonder deze wraak eeuwig aan de familie gekleefd zou hebben. De wraaknemers zijn dan tevreden zich van hun plicht gekweten te hebben. In ‘t H.L. 4e jg. nr. 3 vertelt P. Gerrits een soortgelijk geval en besluit: “ik heb veel zulke gevallen meegemaakt.” Ook de Joden eisten van Jezus de dood van een overspelige vrouw (Joa. 7). Delancker, blz. 111 spreekt in dezelfde zin. Zo ook en nog nadrukkelijker V. Guérin in Judée, I, 123: “Zulk een vrouw wordt onfeilbaar ter dood gebracht, zelfs door haar man en naaste verwanten, die op deze manier de schande van hun familie afgewend wanen.” Fascikel 15 815