hoofd van de menigte, toonde hun Jezus, die nu genaderd was. De Sikemieten juichten oververheugd en riepen Hem welkom toe. Maar nu bleef Jezus staan en wenkte met een teken van de hand om stilte. Hij richtte enige minuten zeer vriendelijk het woord tot hen en zegde ondermeer dat zij alles moesten geloven wat de vrouw hun had gezegd; Hij was in deze toespraak zo minzaam, zo wonderbaar innemend en zijn blik was zo stralend en doordringend dat hij alle harten ontroerde en aantrok. (fasc. 13, nr. 438, voetnoot 199). Dringend baden zij Hem om toch ook hen in hun stad te komen onderrichten; Hij beloofde het hun, maar voor het ogenblik ging Hij verder, de stad voorbij. Dit geschiedde tussen 3 en 4 uur in de namiddag. Terwijl Jezus aldus vóór de poort met de Samaritanen sprak, kwamen alle overige leerlingen, onder wie ook Petrus was, die ‘s morgens in andere richtingen opdrachten waren gaan vervullen, tot Hem terug. Ook zij waren verwonderd en zelfs ontevreden, omdat Hij zo lang met de Samaritanen sprak; zij voelden zich daardoor verontrust, want zij waren opgegroeid in het vooroordeel dat men alle omgang met dat volk moest vermijden. Jezus’ handelwijze was dus diametraal in strijd met hun opvatting en gewone handelwijze. (Hadden zij in de H. Schrift zelf niet gelezen: “Ik verafschuw twee volken, de Edomieten en Filistijnen en het 3e is zelfs geen volk, het dwaze ras dat te Sikem woont.” Eccli. 50, 27-28). Zij voelden zich bekoord om er aanstoot aan te nemen; zij herinnerden zich de moeilijkheden en tegenspraak van gisteren en eergisteren, al de hoon en beschimpingen, de vele bittere ontberingen die zij geleden hadden, want zij hadden het beter verwacht; men had hun immers verzekerd dat de vrouwen van Betanië, wier toewijding men zo roemde, voor al het nodige gezorgd hadden. Fascikel 15 827