blijven en weerkeren, waarover zij zich vrolijk maakten onder elkaar. Vervolgens, sprekend over het toornen en morren van de kinderen Israëls in de woestijn (Num. 14), zegde Hij dat zij een veel korter weg naar het Beloofde Land hadden kunnen nemen, indien zij de geboden, die God hun op de Sinaï gegeven had, onderhouden hadden, maar dat zij om hun zonden telkens opnieuw achteruit moesten wijken, en dat de morrenden zelfs in de woestijn gestorven waren (Num. 14, 10-35). Nu echter naderde het Rijk Gods opnieuw, doch THANS MET DE LAATSTE ONTFERMING, en op dit kritiek moment was hun leven weer een dwalen in de woestijn. Nu moesten zij de naaste weg inslaan, die hun nu getoond werd, om in het Beloofde Godsrijk te komen. Nu traden drie Farizeeën vol geveinsdheid naar voren en zeiden: “Vereerde Rabbi, Gij spreekt steeds van de naaste weg, zeg ons dan eens welke die is.” Jezus vroeg hun: “Kent gij de tien Sinaï-geboden?” “Ja zeker, die kennen wij!” “Welnu, onderhoudt het eerste daarvan en overtreedt het tweede niet: bemint God bovenal en uw evennaaste gelijk uzelf en legt uw onderdanen geen zware lasten (voorschriften) op, die gij van uzelven afwerpt. Dit is de naaste weg!” Zij antwoordden: “Hetgeen U daar zegt, waarde Rabbi, wisten wij ook.” Doch Jezus hernam: “Dat gij het weet en het toch niet doet, dit juist maakt u schuldig en daarvoor zult gij Fascikel 15 844