Dit alles zegde Hij nog al vaag en in het algemeen, als sprak Hij van een derde; Hij noemde zichzelf noch zijn Moeder. Men kon uit zijn woorden niet gissen of de Belofte in Hem of in iemand anders haar vervulling had gevonden. Daarna beval Hij hun aan liefdadig en dienstvaardig te zijn jegens de Samaritanen; Hij vertelde hun de parabel van de Samaritaan, doch maakte daarin geen gewag van Jericho. Hij zei dat Hijzelf ondervonden had dat zij behulpzamer waren jegens de Joden, dan de Joden jegens hen. Om dit te bewijzen verhaalde Hij zijn wedervaren met de Samaritaanse vrouw die Hem water te drinken had gegeven. Zou een Jood dit zo bereidwillig aan een Samaritaan gedaan hebben? Hij vermeldde verder het goed onthaal dat Hem bij hen over het algemeen te beurt was gevallen. Hij leerde ook hier over het goddelijk strafgericht tegen Jeruzalem. De vastendag van de 9e Ab (= 2 augustus) had tot reden de verwoesting van Jeruzalem (nr. 553, voetnoot 265). Hij sprak ook over de tollenaars, van wie er hier in het gewest enige woonden. (Bij de bergpas die noord en zuid, ook oost en west met een grote weg verbond, waren zij goed gestationeerd). Ik zag dat de Essenen hier een soort hospitaal hadden, waarin zij de zieken verpleegden en dat zij ook aan lange tafels gastmalen aan de armen verschaften. (De zorg voor zieken en noodlijdenden was kenmerkend voor hun instelling). 563. Engannim is een levietenstad. (Ze is als zodanig genoemd in Jos. 21, 29); ze ligt op de (laagste) helling van een dal (of Fascikel 15 853