Eindelijk zond de Koning zijn eigen zoon in de gedaante van een arm geklede slaaf om de uitgeschudde mens te helpen. En nu beschreef Jezus zijn eigen armoede (Mt. 8, 20). Die Zoon kwam zonder schoenen, zonder hoofdbedekking en gordel, enz. Hij goot als geneesmiddel olie en wijn in de wonden van het slachtoffer. Maar zij die, hoewel over de nodige geneesmiddelen beschikkend, met de ellendig gewonde geen medelijden hadden gehad, namen de Zoon van de Koning gevangen en brachten Hem ter dood, Hem die vol ontferming de ellendige met olie en wijn had gezalfd. Jezus gaf hun als raadsel deze parabel op; zij moesten er over nadenken en ieder van hen zijn oplossing geven, en dan zou Hij hun de juiste betekenis zeggen. Ze hadden hem over het algemeen niet begrepen; alleen was het hun opgevallen dat Hij in de arme koningszoon zichzelf had beschreven; ze dachten en fluisterden elkander zachtjes toe: “Wie mag toch zijn Vader zijn, van wie Hij telkens opnieuw spreekt?”274. 274 Deze parabel is zeer leerrijk: 1. door zijn inhoud; 2. door een eigenaardige bewijskracht. De criticus Pater Hümpfner, die om de zaligverklaring van K.E. te bevorderen, Brentano de grootste vervalsingen van haar visioenen te laste heeft gelegd, beschuldigde Brentano deze parabel zelf gemaakt te hebben en de elementen ervan ontleend te hebben aan de symbolische verklaring van de parabel van de barmhartige Samaritaan door de oude exegeet Calmet. De ontleding van beide parabels en hun uitlegging is voldoende om de valsheid van die beschuldiging aan te tonen, wat wij hier echter wegens plaatsgebrek niet kunnen doen. Maar een klinkender weerlegging heeft Christus zelf ons aan de hand gedaan. Hij heeft de hier besproken parabel, door K. wegens haar ziekte summier verteld, uitvoerig verhaald aan Zr. Jozefa Menendez, en dit in 3 Fascikel 15 884