577. Daarna kwam Jezus nog terug op hun gesprek van gisteren: zij hadden hun spijt uitgedrukt over de schade die hun visserij leed ten gevolge van hun veelvuldige afwezigheid, maar Jezus wees hun op het voorbeeld van de koningszoon, die alles verlaten had, die de gewonde met olie en wijn zalfde, terwijl de overigen, die nochtans al het nodige tot hun beschikking hadden de ongelukkige in zijn stervensnood ongeholpen lieten. “De Vader, voegde Jezus eraan toe, zal zijn dienaren niet verlaten, en zij zullen alles honderdvoudig terugkrijgen, wanneer Hij hen om zich in zijn rijk zal verzamelen.” Onder zulke en vele andere leringen kwamen zij onder (unterhalb) Betsaïda aan het Meer, waar de schepen van Petrus en Zebedeüs lagen; het was een afgesloten oeverplaats en op de keren. Men kan hem in zijn ganse lengte lezen in ‘Un appel à l’Amour’, blz. 532. en vlg. Dit gebeurde juist in de tijd dat Hümpfner met zoveel vinnigheid zijn boek en in ‘t bijzonder deze beschuldiging tegen Brentano schreef. Bij K. en Jozefa Menendez heeft men met absoluut dezelfde parabel te doen; hij behelst veel meer dan de parabel van de barmhartige Samaritaan. In een manuscript ‘De betekenis van de visioenen van A.K.E.’ hebben wij de ontleding lang en breed uiteengezet en het betoog besloten met deze woorden: “Kortom, de parabel die Jezus in 1923 heeft laten opschrijven door Jozefa Menendez, is geheel dezelfde als die welke, naar het getuigenis van onze zienster, Jezus op deze wandeling tot de apostelen gesproken heeft. Voor wie met een greintje gezond verstand de parabel in de 3 werken vergelijkt, is het duidelijk dat Brentano deze parabel niet met behulp van Calmets commentaar heeft samengesteld, maar hem uit K.’s mond trouw heeft opgeschreven.” Maar hoeveel moderne schriftuurverdraaiingen zouden wij in onze tijd niet kunnen weerleggen met behulp van K.’s zo waarheidsgetrouwe en aanschouwelijke verhalen? Fascikel 15 885