de andere niet kon overwinnen en een eendrachtige samenleving onmogelijk geworden was, dan mochten zij scheiden (van tafel en bed) met toestemming van de andere partij, maar de machtigste mocht de andere tegen haar wil en zonder schuld van diens kant, niet wegzenden. Jezus’ betoog haalde evenwel weinig uit: zij waren zeer geërgerd, protesteerden opgeblazen en bleven hardnekkig, ofschoon zij Hem niet weerleggen konden. 588. De schriftgeleerde die te Klein-Sefforis door Jezus overtuigd was, scheidde zich van de Farizeeën af en verklaarde aan zijn gemeente dat hij de Wet voortaan zonder enige toevoeging zou uitleggen, en, indien zij hem dit euvel duidden, dat hij dan zijn ontslag als leraar geheel en al aanbieden en zich terugtrekken zou. De tussengevoegde uitleg van de Wet der echtscheiding luidde: “Indien een van de twee echtgenoten vroeger met een ander persoon liefdebetrekkingen onderhouden heeft, dan bestaat de echt niet en die derde, die vroeger met een der tegenwoordige echtgenoten te doen gehad heeft, kan deze als de zijne opeisen, zelfs wanneer de beide echtgenoten in goede verstandhouding leven.” Jezus verwierp dit onvoorwaardelijk en zei ook dat de wet der echtscheiding slechts voor een ruw volk gegeven was (cfr. Mt. 19, 8). Hij veroorloofde een zekere scheiding (in bepaalde omstandigheden), maar nooit een tweede huwelijk van de gescheiden gehuwden. Twee van de voornaamste Farizeeën, die aan die twist hadden deelgenomen, bevonden zich juist in zulk een situatie, dat zij uit de toevoeging of wetvervalsing hun goed recht op echtscheiding konden afleiden en laten gelden. Daarom hadden zij reeds sedert geruime tijd die brede wetsinterpretatie ingang doen vinden; hun aangelegenheid was niet aan anderen bekend, doch Jezus kende Fascikel 15 904