Jezus las deze passus op zulk een wijze, dat Hij te verstaan gaf dat de profeet van HEM sprak, dat Gods Geest op HEM rustte, dat HIJ het was die de zaligheid aan de ellendige mensen kwam verkondigen, die alle onrecht uitschakelen en weren, de weduwen vertroosten, de zieken genezen en aan de zondaars vergiffenis schenken kwam, enz. Dit stond gedeeltelijk daarin, gedeeltelijk legde Hij het hun zo uit. Hij sprak waarlijk schoon, ontroerend, meeslepend. Al zijn toehoorders waren deze avond vol verwondering; zij hadden behagen in Hem, maar konden toch niet nalaten af en toe elkaar reeds toe te fluisteren: “Hij spreekt alsof Hijzelf de Messias was!” Doch de bewondering hield hen vooralsnog zo sterk geboeid, dat zij er ijdel en trots op waren dat zulk een Leraar uit hun stad en een van de hunnen was, en daarom bleven zij Hem met genoegen aanhoren (cfr. Lk. 4, 16-22a). Met het begin van de sabbat deed Jezus een lering over een stem van de wegbereider, hoe alle hindernissen weggeruimd, en de ongelijkheden geëffend zouden worden (Jes. 40, 3-5; 49, 11.) (Brentano plaatst hier de nota dat de sabbatlezing op de huidige  sabbat, volgens de joodse traditie, aan deze passage gekomen is).   Na de lering woonde Jezus de voor Hem bereide maaltijd bij en ook hier waren zij nog zeer vriendelijk. (Waarschijnlijk behoorde deze herberg tot de synagoge, die steeds meerdere bijgebouwen en bij name een herberg voor de leraren had). Zij zeiden ook dat er vele zieken in de stad waren, en vroegen Hem zo goed te willen zijn hen te willen genezen. (Waarschijnlijk met de bedoeling Hem dan van sabbatschennis te beschuldigen.) Doch Jezus schudde het hoofd en zij namen deze weigering op als voorlopig. Daarom drongen zij niet verder aan, in de hoop dat hij het morgen (sabbat) wel zou doen. Na de maaltijd ging Jezus uit de stad naar het huis van de Essenen terug Fascikel 15 907