Maar toen zij niet ver van de plaats meer verwijderd waren, zag ik Jezus, die als een gearresteerde tussen hen ging, pal staan; zij echter gingen, onder het gedurig uiten van beschimpingen en beledigingen normaal vooruit. Op dit ogenblik zag ik 2 lange heldere gedaanten bij Jezus. Hij ging nu een eind ver dwars door het gedrang van het volk, dat volgde, terug, en dan langs de stadsmuur op de berghoogte van Nazareth (op de heuvel waarop Nazareth ligt) en tot bij de poort, waardoor Hij gisteren in de stad gekomen was; hier begaf Hij zich weer naar het huis van de Essenen. Dezen waren voor Hem niet bevreesd geweest; zij geloofden in Hem en verwachtten Hem. Hij nam bij hen een verversing, sprak hun over deze gebeurtenis, die Hij hun voorspeld had; deze voorspelling bracht Hij hun in herinnering en spoorde hen nogmaals aan om naar Kafarnaüm te trekken. Na een half uur bij die mensen gebleven te zijn, verwijderde Hij zich van de stad; zijn weg liep aanvankelijk in de richting van Kana. Niets was vermakelijker en lachwekkender dan de dwaasheid, het geschreeuw en geharrewar van de Farizeeën, toen zij opeens bemerkten dat Hij uit hun midden verdwenen was en Hem nergens meer zagen. “Halt!” riepen zij door elkaar. “Halt! Waar is Hij? Staat toch stil! Waar is Hij?” De achterhoede van het volk drong en dromde nog altijd vooruit. De voorhoede van Farizeeën wilde terug, zodat er op de smalle weg een gevaarlijk gedrang ontstond en alles in de war geraakte; de ene greep de ander de ene keef tegen de ander: men hoorde een verward geschreeuw; zij liepen overal rond, keken in bochten en hoeken en lichtten in alle holen, met de mening dat Jezus zich daar ergens in de nabijheid moest verborgen hebben; zij liepen gevaar zelf hals en benen te breken en de ene verweet de ander dat Hij door zijn schuld ontsnapt was. Fascikel 15 922