De VADER van Job was een zoon van Heber en heette Joktan. Hoewel een heiden was Job een rechtvaardig man; hij kon bij zijn ouders niet blijven, want hij had een andere gezindheid; hij erkende de ware God en vereerde Hem als zijn Schepper; hij aanbad Hem alleen in de natuur, inzonderheid onder het beschouwen van de sterren des hemels en bij de wisseling van het licht, bij het op- en ondergaan van de zon; hij ging zeer vertrouwelijk met God om en God verscheen hem niet zelden door een engel of ‘witte man’ zoals zij het noemden. (cfr. Mt. 28, 3; Mk. 16, 5; Hand. 1, 10). Niets was hem liever dan zich met God over de wonderen der natuur te onderhouden; zijn godsdienstige denkbeelden waren zuiverder dan die van zijn landgenoten; hij aanbad niet die afzichtelijke dierenbeelden, zoals de overige stammen in die tijd, doch hij had een beeld van de almachtige God uitgedacht en vervaardigd; het stelde in het klein een mens voor met vleugelen en met om het hoofd een aureool van stralen; het had de handen onder de borst bijeen onder elkaar, en het droeg daarop een wereldbol. Op deze bol was een scheepje of ark afgebeeld, dat op golvende wateren dreef; het leek me een voorstelling te kunnen zijn van de zondvloed. Dit beeld was glanzend, als was het gemaakt van metaal en het was van zulk een formaat, dat hij het overal met zich kon meenemen. Vóór dit beeld deed hij dan zijn gebed en andere godsvruchtoefeningen, waarbij hij als offerande een soort korrels of koornaren verbrandde; de rook vloog als door een trechter hoog de lucht in. Ook in Egypte werden later vele dergelijke beeldjes aangetroffen. Daar zat het beeld in een soort van zetel, die met een verhemelte of soort baldakijn overwelfd was. (cfr. tekst en afbeelding fasc. 7, nr. 181). Jobab kan inderdaad een samengestelde naam zijn, evengoed als Hamoer- abi. Dirheimer beschouwt de naam Jobab als de chaldeeuwse vorm van Job. (A.C.E., 166). Fascikel 17 1075