Het was moeilijk de eigenlijke geschiedenis van Job er nog in te onderkennen, want, door de nieuwe namen van landen en volkeren daarin gebruikt, had men de gebeurtenissen als het ware nader bij het land Kanaän gelokaliseerd. Hierdoor scheen in dit boek gezegd te zijn en vond ook de mening ingang dat Job een Edomiet was (dus een afstammeling van Esaü), aangezien zijn laatste woonplaats er aangewezen werd in het land, dat lang na zijn dood door de nakomelingen van Edom of Esaü bewoond werd. Ofschoon het boek Job aanzienlijke wijzigingen ondergaan heeft, toch komen er nog vele redevoeringen in voor, die Job inderdaad heeft uitgesproken; me dunkt dat ik ze zonder moeite zou kunnen onderscheiden en aanwijzen. In het geval van de knechten die hem slag op slag nieuwe ongelukken kwamen boodschappen is DIT op te merken: de woorden “terwijl hij daarover nog aan het spreken was” betekenen: “Als de mensen zich nog levendig zijn laatste lijden herinnerden en daarvan nog spraken als van iets wat onlangs gebeurd was, toen overkwam hem, enz.” Dat satan vóór God treedt onder de kinderen Gods en beschuldigingen tegen Job inbrengt (Job. 1, 6), dit is eveneens slechts een beknopte voorstelling. De boze geesten verkeerden toen veel met afgodendienaars en zij verschenen hun ook wel in de gedaante van witte mannen (engelen, zich voordoend als engelen van het licht). Zo werden hier boze, afgodische buren tegen Job opgehitst; zij lasterden Job door te zeggen dat hij God niet belangloos diende, dat het hem immers gemakkelijk was te midden van zulk een overvloed en voorspoed goed te zijn en God te dienen … Toen wilde God laten zien dat het lijden vaak maar een beproeving is … Hier hield de zienster op; het overige was zij vergeten of wat zij  verder over dit onderwerp vertelde, was onduidelijk.    Fascikel 17 1083