allerlei grote, veelkleurige bloemen doorstikt. De mouwen waren wijd en met armbanden omsloten. Op de schouders was aan de knopen, die het borst- en rugstuk van het schouderkleed samenhielden, ook het bovendeel van een korte mantel bevestigd; deze hing over de beide armen tot op de heupen, boven deze kleding omhulde haar een lange, witwollen sluier. Vol droefheid en angst trad zij binnen. Schaamte en schrik stonden op haar bleek, vertrokken en betraand aangezicht te lezen; zij wilde naar Jezus, maar geraakte niet door het opeengepakte volk. Vol gewichtigdoenerij naderden de Farizeeën die op de orde waakten, tot haar en ze zei hun: “Laat me door naar de Profeet, dat Hij mijn zonden vergeve en mij geneze.” Zij antwoordden haar: “Vrouw, ga naar huis, wat kom jij hier doen? De Profeet zal niet met je willen spreken. Hoe kan Hij je jouw zonden vergeven? Hij zal zich met je op geen manier willen inlaten, overspeelster, die je bent!” Dit horend werd de vrouw doodsbleek en zette een verschrikkelijk, vertrokken aangezicht op; zij wierp zich ten gronde, scheurde haar mantel van boven tot onder, rukte wanhopig de sieraden van haar hoofdbedekking en riep uit: “Ach! zo ben ik dan verloren! Nu grijpen ze mij aan! Ze verscheuren mij! Daar zijn zij!” En terwijl zij zich op de grond heen en weer wentelde, wees zij naar boze geesten en zij noemde 5 duivelen, die haar in bezit namen: de duivel van haar man en de duivelen van 4 minnaars, met wie zij gezondigd had. 681. Dit was een verschrikkelijk schouwspel. Enige omstaande vrouwen namen de kermende, gepijnigde, ongelukkige vrouw op en brachten haar in haar woning terug. Jezus wist dit wel, maar hij wilde de Farizeeën hier niet beschamen; Hij liet alles geschieden en zette zijn genezingen voort, want haar uur was nog niet gekomen. Fascikel 17 1123