Hij had van zijn heidense vrouw, die ook een bastaardvrouw geweest was, een enig kind (Recht. 11, 34), een dochter, die mooi, slank van leest en buitengewoon schrander, doch ook tamelijk ijdel was. Jefte was zeer vlug, geweldig van inborst, standvastig, zegepraalziek en een man van zijn woord; hij was als een heidense krijgsheld, hoewel hij een Jood was; hij was een werktuig in de hand van God. Tuk op overwinningen en begerig om het bewind in handen te krijgen van het land, waaruit hij verdreven was, deed hij de plechtige belofte: aan God als brandoffer op te dragen, wat hem na zijn overwinning uit zijn huis het eerst tegemoet zou komen (Recht. 11, 1-3). Zijn enige dochter (Jeftias) verwachtte hij niet, en de andere huisgenoten (die hem als bastaard uit het gezin verdreven hadden, opdat hij nooit mee-erfgenaam zou worden) konden hem niet schelen. Deze belofte behaagde weliswaar niet aan God, maar Hij liet ze toe en haar vervulling moest door een beschikking der Voorzienigheid hemzelf en zijn dochter straffen en zijn nakomelingschap in Israël uitroeien. Zijn dochter ware wellicht door de zegepraal, de roem en de verheffing van haar vader, hovaardig en zeer boosaardig geworden; nu boette zij 2 maanden en stierf voor God en had ook het geluk haar vader tot betere gevoelens te brengen en deugdzamer te maken. De dochter kwam hem met een grote stoet van meisjes, haar vriendinnen, onder zegezang, muziek van fluiten en trommels, ten minste een paar uren gaans buiten de stad tegemoet, nog eer hij iemand anders uit zijn huis had gezien (Recht. 11, 34-35). Zij reden op kleine ezels, die met linten versierd en met vele klinkende bellen behangen waren. Ene reed vóór Jeftias uit, twee Fascikel 17 1150