Jeftias echter was bij het vernemen van haar lot niet zo treurig; ze bleef stil, keerde op voorbeeldige wijze in zichzelf (Recht. 11, 35- 38) en vroeg om twee maanden respijt vóór haar offerdood om met haar speelmaten in de eenzaamheid te gaan en daar haar dood als maagd te bewenen. Wel een treurige dood, daar haar vader geen nakomelingen in Israël zou hebben. Ook wilde zij zich met boetedoening op haar offerdood bereiden. Vóór haar vertrek naar de woestijn met haar vriendinnen, die ook levensmiddelen meenamen, in zover haar vastenregiem er vereiste, sprak haar vader een laatste maal met haar; hiermee begon enigszins reeds de voltrekking van het offer, want in deze omstandigheid legde hij haar de hand op het hoofd, zoals men dit met de slachtoffers doet en sprak deze eenvoudige woorden: “Ga heen; je zal geen man hebben.” En zij antwoordde: “Neen! ik zal geen man hebben!” En hij sprak niet meer met haar. Hierop trok zij met meerdere jonkvrouwen door het dal van Ramot (d.i. het Jabbokdal) het tegenoverliggende gebergte in (en wel heel ver, zoals het uit een latere passage zal blijken) en leefde daar twee maanden in tenten, gehuld in boeteklederen, biddend en vastend (Recht. 11, 38-39a). De meisjes van Ramot hielden haar om de beurt gezelschap; zij beweende hoofdzakelijk haar ijdelheid en roemzucht. Ik heb gezien dat vóór haar dood (terwijl ze zich op deze voorbereidde), haar geval aan een raad en rechtbank onderworpen werd, om uit te maken of zij van die geloftedood ontslagen kon worden, maar dit hielden de raadsleden voor onbillijk, omdat haar vader zijn belofte met een heilige eed had bezegeld, en zij dus een slachtoffer was dat onmogelijk kon worden vrijgesproken; ik zag ook dat zijzelf de vervulling begeerde en zeer wijs en zielroerend sprak (Recht. 11, 36). Fascikel 17 1153