tempels naar het gedenkteken en ze zaten dan in verscheidene kleine groepen rondom het beeld in de door afsluiting bekomen ruimten. Elke groep zag het beeld in het midden vóór zich, maar was van de overige groepen afgezonderd en gaf zich over aan stil gebed, aan gezucht en rouwpleging. Dan weer wisselden zij dit af, nu eens met koorgezang (gezamenlijk), dan weer met beurtzangen. Een andermaal traden zij weer twee en twee in het binnenste van het gedenkmonument tot het beeld, strooiden er bloemen rond, tooiden het met kransen en bezongen in troostliederen de vergankelijkheid van het aardse leven. Ik herinner me nog deze uitdrukking: “Heden ik, morgen gij!” Vervolgens prezen zij haar zielesterkte en berusting en verheerlijkten haar als de prijs van de zege. Dan gingen zij twee en twee in stoet op de wenteltrap naar het dak van het monument en zongen zegeliederen, en enige klommen langs de stang op het dak als om naar de overwinnaar uit te zien en herhaalden dan de roekeloze belofte. Weeklagend daalde de stoet vervolgens weer van het gedenkteken af, betreurde de maagd over haar ongeluk te moeten sterven zonder man, haar op deze manier troostend. En dit alles was met liederen van dank jegens God en met overdenkingen op Gods rechtvaardigheid gemengd. Het gebarenspel in heel de loop van de voorstelling was eveneens zeer aangrijpend; er heerste een evenwichtige afwisseling van vreugd, van droefheid en van godsvrucht. Daarna werd nog een maaltijd in de tempel gehouden. Ik zag de jonge dochters niet aan een tafel zitten, maar in de omkring van de tempel op trapvormige verhogen of banken, met de benen onder zich gekruist, telkens drie boven elkander, met naast zich kleine ronde tafeltjes. (Deze kleinigheden zijn natuurlijk niet op de tekening weergegeven.) Ze hadden allerlei vreemdsoortige gerechten en spijzen in de vorm van beelden. Ik herinner me nog de figuur van een lam in eetbare stoffe (niet van vlees), dat op zijn rug lag en uit zijn lijf aten zij groenten en andere spijzen. Fascikel 17 1161