De doofstommen waren juist als kinderen; ieder had een tuintje waarin hij speelde en plantte; zij kwamen aanstonds allen rondom Jezus staan, lachten onnozel en wezen met hun vinger op hun mond. Jezus schreef met zijn vinger verscheidene tekenen in het zand; ze zagen met gespannen aandacht toe en wezen bij ieder teken op het een of ander voorwerp daar in het rond; ik meen dat Hij hun op deze manier iets over God te verstaan gaf. Ik weet niet of Hij letters schreef of figuren tekende, en of dit hun vroeger reeds aangeleerd geworden was. Daarna stak Jezus zijn vingeren in hun oren en zijn duim en wijsvinger onder hun tong: toen voer opeens een sterke ontroering door hen; zij keken rond, zij zagen, zij hoorden, zij weenden, zij stamelden, zij spraken; zij wierpen zich voor Jezus neer en hieven vervolgens een zeer indrukwekkend, eentonig gezang van weinige woorden aan. De melodie herinnerde mij aan het eentonig, maar toch aandoenlijk gezang van de H. Driekoningen op hun reistocht. Hierna ging Jezus tot de blinde mannen, die stil in een rij stonden. Hij bad en legde hun zijn twee duimen op hun ogen en zij sloegen die open en zagen hun Heiland en Verlosser en mengden hun lofgezang met dat van de gewezen doofstommen, die Hem nu konden loven en zijn woord aanhoren. Het is niet te beschrijven wat voor liefelijk en vreugdig tafereel dit was. Toen Jezus met de genezenen buiten trad, vervulde vreugde en gejuich de gehele stad, maar nu beval Jezus hun zich nog eerst te baden. Hierop ging Jezus nu weer met de leerlingen en levieten naar de leerstoel van Elias. Er was een grote beweging in de stad; men had op het bericht van dat wonder verscheidene bezetenen losgelaten. Fascikel 17 1223