Aan een straathoek kwamen verscheidene krankzinnige vrouwen op Hem toegelopen; ze kakelden Hem voortdurend aan met woorden als deze, die zij vlug herhaalden: “Jezus van Nazareth! Profeet!! Gij zijt Profeet! Gij zijt Jezus! Gij zijt de Christus! de Profeet, enz.” Het waren onschadelijke zottinnen. Zodra Jezus hun het zwijgen oplegde, hielden zij op. Hij legde hun de handen op het hoofd en zij zonken op de knieën en weenden; zij waren uiterst bedaard en verlegen en werden door de hunnen weggebracht. 722. Ook verscheidene woedende bezetenen drongen door het volk alsof zij Jezus verscheuren wilden. Hij blikte hen aan en toen kwamen zij als jankende honden vóór zijn voeten gekropen. Hij dreef de duivelen uit hen met een bevel. Ook deze zonken nu ineen en er ging een donkere damp van hen uit; zij kwamen tot zichzelf, weenden en dankten en werden door de hunnen naar huis gebracht. Gewoonlijk gaf Jezus hun nog het bevel zich te reinigen. Hij leraarde weerom op de zuilkansel boven de beek; Hij sprak lang en wel over Elias, ook over Mozes en de uittocht uit Egypte, ook over de genezenen, waarbij Hij uit de profetieën te pas bracht dat, ten tijde van de Messias, de stommen zouden spreken, de blinden zien, enz. (Jes. 35, 4-6), wat nu ook hier te Abila het geval was geweest. Hij beklaagde degenen die deze tekenen zien, maar ze niet herkennen. Fascikel 17 1224