De Karaïeten hielden zich zeer streng aan de letter van de Wet en verwierpen alle mondelinge toevoegingen; zij leefden zeer eenvoudig en armoedig en bezaten alles gemeenschappelijk: niemand van hen mocht met geld of goed wegtrekken; zij lieten niemand arm of behoeftig, maar voorzagen in elkanders onderhoud en ondersteunden zelfs buitenstaanders en vreemdelingen; zij hadden een grote eerbied voor oude mensen, die hier talrijk waren. De jongeren waren jegens hen zeer eerbiedig. Zij hadden oversten die zij ‘oudsten’ noemden. Zij waren verklaarde tegenstanders van de Farizeeën, terwijl deze voorstanders, bevorderaars, verdedigers waren van de mondelinge toevoegingen aan de Wet; zij hadden in hun geloofsleer enige overeenkomst met de Sadduceeën, maar niet in hun zeden, waarin zij strenge opvattingen huldigden. Eens had een van hen een vrouw uit de stam van Benjamin gehuwd en zij hadden hem uit hun midden gebannen; het was ten tijde van de strijd tegen Benjamin (Recht. 21); zij duldden hoegenaamd geen beelden, en geloofden dat de zielen der overledenen in anderen overgingen, ja zelfs, meen ik, ook in dieren, en dat zij zich dan verlustigden in de omgang met de liefelijke dieren in het paradijs; zij leefden in de verwachting van de Messias en baden vurig voor zijn komst, doch ook zij verwachtten Hem als een werelds koning. Jezus, die hen nu bezocht, hielden zij voor een profeet; zij waren zeer zindelijk, doch wilden niets weten van reinigingen, noch van het wegwerpen van schotels (die door het gebruik onrein geworden zouden zijn), noch van zware voorschriften aan de Wet van Mozes toegevoegd (cfr. Mt. 23, 25); zij onderhielden stipt de Wet, doch interpreteerden ze veel ruimer en minder bekrompen dan de Farizeeën. - de eerste, een grootmeester in de Wet, gematigd en wijs, als vorst het voorzitterschap waarnemend; - de tweede, zijn mededinger in de school, was zijn plaatsververvanger in de Hoge Raad.” (Fahsel). Fascikel 18 1270