De zondaars legden een soort geloofsbelijdenis af, een soort van belofte van getrouwheid aan de Wet, aan het uitverkoren volk van Israël en aan de Allerheiligste. Dan wierpen zij zich op de grond neer en bekenden waarin zij gezondigd hadden en zulks niet zelden onder tranen. De boetvaardige vrouwen kwamen na de mannen; hun offers werden door de priesters ontvangen en zij lieten de priester achter een tralie-afsluiting roepen, waar zij hem de bekentenis van hun zonden aflegden. De Joden beschuldigden zich van de overtreding van hun gebruiken en van de 10 geboden. Maar er was ook iets vreemds in hun belijdenis, hetgeen ik niet meer juist en volledig weet weer te geven; zij beschuldigden zich daarin van de zonden hunner voorouders, en spraken van een zondige ziel hunner voorouders, die zij van hen ontvangen hadden377 en van een heilige ziel, welke zij van God bezaten, en het was geheel alsof zij van twee zielen spraken. Ook in de toespraak van de leraren kwam daarvan iets voor. Het scheen mij dat het volgende gebed daarin voorkwam: “Onze zondige ziel blijve niet in ons, maar moge onze heilige ziel altijd in ons blijven!”. Men sprak van een ‘door elkaar en in elkaar en uit elkaar’ van een zondige en een heilige ziel, maar wat zij daarmee bedoelden is mij geheel ontgaan. Maar achteraf leerde Jezus anders daarover en kwam tot het besluit dat dit voortaan anders zou zijn, dat hun zondige zielen in het vervolg niet langer in hen zouden zijn. (In de doop wordt de oude mens afgelegd en een nieuwe aangedaan!). Het was een indrukwekkende leer en uiteenzetting, want ze legde hierop de nadruk dat Hij voor alle 377 De zondige ziel die zij van hun voorouders ontvangen hadden, schijnt wel de erfzonde te zijn met de neiging tot zonde, cfr. Rom. 6, 6; I Kor. 5, 7; Efez. 4, 22; Kol. 3, 9; Ps. 50, 12, enz. Jezus verklaart dat Hij gekomen is om hen van die zondige ziel, van de oude Adam te verlossen en aan hun heilige ziel de overhand te geven. Fascikel 18 1294