worden opgericht: op huis- en stads- en poortpleinen, in voorhoven, tuinen en open landschap. Niet alleen dankte men God voor zijn weldaden in de woestijn, maar ook voor de vruchten van het verlopen jaar, want nu eindigde de druiven- en olijvenoogst. Met het oog op de binnengehaalde rijkdom bracht men in de tempel overvloediger offers dan op elk ander feest. De vreugde vertoonde zich ook hierin dat de Israëlieten die zich in het openbaar vertoonden hetzij om de feestelijkheden in de tempel bij te wonen, hetzij om deel te nemen aan vergaderingen in de synagoge, een tuil of bundel twijgen als zegeteken in de rechterhand en een speciale boomvrucht, een etrog-appel in de linkerhand hielden (zie nr. 742, voetnoot 375). Wanneer de levieten in de tempel na het morgenoffer het ‘Hallel’ zongen, wuifden de aanwezigen driemaal met de takkenbos, nl. onder de verzen 1 en 25 en 29 van psalm 118. Hier bij K. zien wij dat dit gebaar ook in de synagoge werd nagevolgd. Te Jeruzalem had een bepaalde ceremonie plaats, genaamd ‘van het waterscheppen’. Naar aanleiding hiervan was het, zegt men, dat Jezus te Jeruzalem de woorden sprak: “Wie dorst heeft, kome tot Mij en drinke.” *** 2) De synagoge. Van Katarina vernemen wij herhaaldelijk dat elke synagoge een school had, een verblijf voor de leraren en een herberg voor vreemde, reizende rabbijnen. Dit wordt door de archeologie bevestigd, want ze brengt telkens niet alleen de grondslagen van een hoofdgebouw, maar ook van vele bijgebouwen aan het licht. Die is hierna ook te zien op de plattegrond van een voorname opgegraven synagoge. Fascikel 18 1301