maar telken jare mocht op deze dag een leraar de leerstoel beklimmen en de inwoners in een lange strafrede openlijk over hun fouten terechtwijzen, zonder dat iemand hem mocht tegenspreken. Jezus nu was hoofdzakelijk naar Silo gekomen om dit sermoen te houden. Ik zag ‘s morgens alle Joden, mannen, vrouwen, jongelingen, meisjes en kinderen uit alle loofhuttenwijken processiegewijs optrekken. Tussen de verschillende afdelingen of families, tussen alle klassen of bedrijven droeg men guirlandes van groen. De leerstoel stond op een schone plaats; hij was met tentdoek en loof overspannen en een terras was er omheen. Jezus’ rede duurde tot na de middag. Hij sprak van Gods eindeloze barmhartigheid jegens zijn volk, dat desondanks onbegrijpelijk weerspannig en ontrouw is gebleven, ja, afvallig is geworden. Hij kondigde de straffen aan, die Jeruzalem boven het hoofd hingen, ook de toekomstige verwoesting van de tempel, indien zij de laatste genade, die hun in deze tijd aangeboden werd, ongebruikt lieten (zie fasc. 14, nr. 539, voetnoot 256). Hij verklaarde dat de Joden, indien zij de genade nu niet aanvaardden, als volk geen genade meer zouden krijgen, en dit tot de jongste dag toe; dat boven Jeruzalem een veel groter verwoesting hing dan de vroegere, enz. Het was een vervaarlijke boetpredicatie en allen hoorden stil en verslagen toe, want Hij zei ondubbelzinnig dat HIJ het was, die het HEIL bracht, daar Hij hun aantoonde dat in deze tijd alle profetieën hun vervulling vonden. De Farizeeën van hier, die geen haar beter waren dan die van Akrabis en die, gelijk zij, Jezus met dezelfde geveinsde, Fascikel 18 1317