Jezus had ook door zijn leerlingen een voorraad voor de armen opgedaan. Op het einde van zijn rede sprak Hij nogmaals van het enige talent dat zij, als afstammelingen van de dienstmeiden of slavinnen, ontvangen en begraven hadden, en Hij viel hevig tegen de Farizeeën uit, omdat zij het arme volk slechts zwaar verdrukten en het voor de rest in zonde en onwetendheid lieten steken. Er waren ook bekeerde Samaritanen hierboven en Jezus richtte tot de Farizeeën het verwijt en de vraag, waarom zij die mensen haatten, waarom zij hen niet allang tot de ware leer teruggebracht hadden. Hierdoor gekrenkt begonnen de Farizeeën met Hem te twisten en kwamen voor de dag met een serie tegenverwijten dat Hij zijn leerlingen te grote vrijheid liet, dat zij niet streng genoeg waren in het vasten, in allerhande onderhoudingen en reinigingen, in het nakomen van de sabbat, in het vermijden van tollenaars en sekten. Meer dergelijke beschuldigingen haalden zij uit hun repertorium, meer bepaald dat zij geenszins leefden, zoals het de leerlingen van profeten en wetleraren betaamt. Jezus antwoordde hun hierop met het gebed van de liefde tot de evenmens: “Bemint God boven alles en uw naaste gelijk uzelf.” Dit noemde Hij het eerste gebod, waarop zij zich in de eerste plaats moesten toeleggen, in plaats van onder uitwendige gebruiken de inwendige misbruiken te verbergen. Hij zei dit een weinig verbloemd, met beeldspraak en vandaar dat Filippus en Taddeüs Hem zeiden: “Meester, zij hebben U niet verstaan.” Jezus verklaarde het hun dan nogmaals, nu zeer duidelijk en Hij beklaagde het onwetende, arme, zondige volk, dat zij met hun uitwendige onderhoudingen van voorschriften geheel hadden Fascikel 19 1413