Deze vrouw had die beide dochters in overspel gewonnen; haar drie wettige zonen leefden verwijderd van haar en zij bezat nog goederen die hun toebehoorden. Zij was zeer rijk en leidde, zoals dikwijls welgestelde mensen, bij al haar droefheid, een genoeglijk, weelderig leven. In mijn visioenen zag ik nu Naïm; ik zag de dochters elk in een eigen kamer, apart opgesloten; ik zag ze op het moment, waarop Jezus tot de moeder sprak, in onmacht vallen en de satan als een duistere volk uit hen wijken. Ik zag ze hevig wenen en nu in een geheel andere toestand. Ik zag dat zij hun verpleegsters bij zich riepen en hun haar genezing bewezen. Ik zag ze vrijgelaten worden, naar het bad gaan en van klederen veranderen. Na nu vernomen te hebben dat hun moeder tot de Profeet van Nazareth gereisd was, trokken zij haar uit Naïm tegemoet, van een menigte bekenden vergezeld. Na een uur gaans kwamen zij hun moeder tegen en vertelden haar alles. De moeder trok naar de stad en de dochters vervolgden met hun bewaaksters en knechten zonder uitstel hun weg naar Meroz. Daar wilden ze zich aan Jezus voorstellen, want het was hun ter ore gekomen, dat Jezus morgen daar nog zou zijn en er prediken; het tafereel hoe de moeder haar dochters ontmoette, was zeer aangrijpend. Jezus was door de Farizeeën tot een maaltijd uitgenodigd en zij vroegen Hem of dan zijn leerlingen, als jeugdige mensen zonder ervaring en kennis en bovendien wat de meesten betreft, zonder voornaamheid in de omgang met geleerden, zouden meekomen? Jezus antwoordde hun: “Geen haar op mijn hoofd denkt eraan ze niet mee te brengen, want wie Mij uitnodigt, nodigt ook mijn huisgenoten uit; wie deze afwijst, wijst Mij af.” (cfr. Mt. 25, 40). Fascikel 19 1416