verbitterd, toen de waarde van Magdalena’s zalf hem niet in handen kwam (cfr. Joa. 12, 4-6). Op Jezus’ laatste loofhuttenfeest begon hij zich zonder inwendige weerstand op de boze zijde te werpen. Wanneer Hij Jezus voor geld verried, verwachtte hij niet dat Jezus gedood zou worden, maar dat Hij weer zou vrijkomen (ontsnappen): zijn oogmerk was alleen het geld in handen te krijgen: hij is voor mij steeds de oorzaak van de smartelijkste droefheid geweest. Hier in Iskariot was Judas zeer dienstvaardig en behulpzaam; hij voelde zich hier te huis. Zijn oom, de leertouwer Simon (Simeon) ontving Jezus en de leerlingen reeds vóór het dorp, waste hun voeten en bood hun de verversing aan. Het is een werkzaam en flink man; Jezus kwam met de leerlingen in zijn huis; ik heb er vrouw en kinderen en dienstpersoneel gezien; het is, meen ik, zijn familie. Jezus ging naar de andere (de oost-)zijde van het dorp; op een effen vlakte was daar een soort lusthof; daar stonden ook nog loofhutten overeind, alle dorpelingen waren er verzameld en Jezus verhaalde in zijn toespraak de parabel van de zaaier met de verschillende zaaigrond en vermaande de inwoners, waarvan velen zijn lering op de berg gehoord hadden, zijn woord in een goede grond te ontvangen. Hij nam ook nog al staande met de leerlingen en de familie een kleine maaltijd en de bejaarde Simon bad Jezus nogmaals zelf dat Hij Judas, zijn neef, over wie hij vol lof was, deel zou laten hebben aan zijn lering en Rijk. Jezus antwoordde hem op juist dezelfde wijze als aan Judas zelf: “Hieraan deel te nemen staat eenieder vrij, die zijn deel niet wil afstaan aan een ander.” Jezus deed hier geen genezingen; hun zieken had Hij reeds op de berg bij Meroz genezen. Fascikel 19 1422