Verscheidene onder hen hadden knechten en enige ook kinderen bij zich. Het waren allemaal hoogbejaarde mensen, verwanten van Joakim, Anna en Jozef. Een van hen was een jonger halve broer van Jozef, die, geloof ik, in het dal Zabulon woonde. Onder hen was ook de vader van de bruid van Kana; ook de verwante van Anna uit het gewest van Sefforis, bij wie Jezus vóór zijn laatste bezoek aan Nazareth het blinde knaapje genezen had (fasc. 15, nr. 584). De overige staan mij nu niet voor de geest; zij hadden zich allen verenigd en waren op ezels naar hier gereisd om Jezus te ontmoeten en te spreken. Hun wens was dat Hij zich toch ergens een vast verblijf zou kiezen en niet meer rondreizen; zij wilden voor Hem een plaats uitzoeken, waar Hij ongestoord zou kunnen leren en waar geen Farizeeën waren, die Hem vervolgden; zij stelden Hem het groot gevaar voor ogen, dat Hij liep, aangezien alle Farizeeën en andere sekten zo verbitterd tegen Hem waren: “Wij weten en zien, zeiden zij, dat grote wonderen en genaden van U uitgaan, maar blijf toch op een vaste, veilige plaats en onderwijs daar zonder gevaar, opdat wij niet in voortdurende onrust nopens U verkeren!” En zelfs begonnen zij Hem reeds verscheidene steden voor te stellen. Deze oude, eenvoudige mensen deden Jezus dit aanbod uit oprechte, verkleefde liefde, want zij waren geërgerd door de voortdurende grieven, verwijten, verdachtmakingen, en beschuldigingen van Jezus’ tegenstanders, die hun deze in het aangezicht zeiden. Jezus sprak lang, zeer overtuigend en liefdevol met hen, doch op een heel andere wijze dan met het volk en de leerlingen; Hij sprak zich duidelijker uit; Hij zette hun de Belofte uiteen en zei dat Hij de wil van zijn Vader in de hemel moest volbrengen, niet was komen rusten, niet gekomen was voor zijn verwanten alleen, niet slechts voor enige, maar voor alle mensen; dat zij allen zijn broeders en verwanten waren (cfr. Mt. 12, 48-50; ps. 22, 23); Fascikel 19 1449