Het was voorafgegaan door een voorhof; dan trad men in een grote zaal, waarin aan beide zijden slaapkamers met verplaatsbare schermwanden waren aangebracht. Dan kwam men tot de vuurplaats midden in het huis en rondom deze vuurplaats waren enige grote kamers en lokalen; deze hadden brede, stenen banken langs de wanden, waarop tapijten en kussens lagen; de vensters waren allemaal hoog in de muur431. 841. Achias leidde Jezus in het midden van het huis; zijn knechten brachten het knaapje in zijn bedje vóór de Heer. De vrouw van Achias volgde gesluierd haar man, boog vreesachtig voor Jezus en bleef in bange verwachting op enige afstand staan. Achias was vol vreugd en riep zijn dienstpersoneel, de knechten en meiden er bij, die reeds nieuwsgierig genaderd waren; ook zij bleven op een afstand. Het knaapje was een lief kind van een zes- of zevental 431 Over de stenen zitbanken langs de muur in ruime kamers, vergader- en ontvangstzalen, zie fasc. 6, nr. 165, voetnoot 358. Over de vensters hoog in de muur is al iets gezegd in fasc. 3, nr. 72, voetnoot 164. Vensteropeningen, hetzij vierkant of vooral rond, met een doorsnede van ± 2 dm hoog in de muur onder het dak, waren normaal; ze waren bovendien getralied, vaak niet winddicht en daarom tegen guur weer of tocht voorzien van een neerlaatbaar stuk tapijt. Wanneer vóór een kamer, zaal of gebouw een zuilengang liep, waren deze openingen meestal boven de zuilengang. Behalve dit waren de muren naar de straat steeds blind. Dit ziet men ook op vele tekeningen in de eerste jaargangen van ‘t H. Land van de band van de oostenkenner Piet Gerrits. Zeer voorname huizen kenden echter ook eigenlijke vensters aan de straat of vensters onder de zuilengangen uitziend op het binnenhof en voorzien van tralies van ijzer of hout. Dit geldt voor heel het Nabije Oude Oosten. Een gebruik dat zelfs heden nog niet verdwenen is: “De woningen van Chendy, hoofdstad van de landstreek Meroë in Nubië, hebben een plat dak en worden verlicht door kleine openingen boven in de muren.” (Géogr. Univ. VI, 79). Binnen was dus slechts schemerlicht. Vandaar dat de vrouw in ‘t Evangelie licht moest aanmaken om haar verloren drachme te zoeken. Fascikel 19 1493