Hierop wendde Hij zich tot Magdalena, die daar nog stond, en sprak: “Ga in vrede, u is veel vergeven!”. Nu ging Magdalena tot de andere terug en zij verlieten het huis. Vervolgens sprak Jezus over haar tot het gezelschap en noemde haar een goede vrouw met een medelijdend en menslievend hart; Hij leerde over het oordelen en veroordelen van anderen wegens een bekende, openbare schuld, terwijl men zelf dikwijls veel groter, heimelijke schulden in zijn hart draagt. Zo liet Hij zich hierover tegen hen uit, leerde vervolgens nog lang en keerde tenslotte met zijn leerlingen naar zijn herberg terug. Magdalena was bewogen en ontroerd door alles wat zij gezien en gehoord had; haar binnenste lag overhoop en daar er in haar een zekere grootmoedigheid en drang naar toewijding was, wilde zij Jezus eren en Hem haar ontroering betuigen. Zij had met spijt gezien dat Hem, de allerwonderbaarste, heiligste, schranderste Leraar, Hem, de liefderijkste, wonderdadigste Helper, door deze Farizeeën geen eer, geen gastvriendelijke onderscheiding bij de ontvangst en gedurende de maaltijd was bewezen; en zij voelde zich in haar hart gedrongen om dit in de plaats van allen te doen; want de woorden van Jezus: “Indien ook maar één mens zich wil bekeren en tot Mij komen”, was zij niet vergeten. De kleine fles van ongeveer een hand groot droeg zij meest altijd bij zich, zoals voorname dames dit hier wel doen. Zij had een wit bovenkleed aan, met grote rode bloemen en kleine bladertjes doorstikt; het had mouwen die wijd, doch door de armringen vouwenrijk bijeengevat waren; het was op de rug wijd uitgesneden en hing van daar onafhankelijk van de lichaamsvorm in een rechte lijn en in één stuk neer. Het was van voren open en eerst boven de knieën met riemen en snoeren toegehecht. De borst en de rug waren bedekt met een vast kledingstuk; dit was op Fascikel 19 1521