De kostbare kerkruïne is ter bescherming onder een ruim laag dak of  gebouw, dat niet als kerk fungeert, ondergebracht.  Een eigenlijk kerkje,  aan Sint Petrus gewijd, vindt men op de kust naast het water; de vloer is  naakte rots en vormt één stuk met de rotstrap die naar het water afdaalt  en van waarop men de boten besteeg.  Hier is ook altijd de voornaamste  vissersplaats van het Meer geweest en hier had Petrus zijn visserij, wel  op een gunstige plaats, want hier is de vis, door het warm water van de  bronnen aangelokt, overvloedig.     Iets voornaams in deze vallei zijn de bronnen ten getale van zeven,  waarop de Arabische naam Tabiga zinspeelt, want hij is een verbastering  van de Griekse naam ‘epta‐pêgon’, wat zelf de vertaling is van het  hebreeuwse ‘Beer‐Seba’, d.i. ‘zeven bronnen’.  Men vindt er nog 5 terug  en er zijn geleerden die vermoeden dat in de noordelijkste watertank 3  bronnen hun water uitstorten; hierdoor zou het getal zeven kompleet  worden.  De noordelijkste van de 5 bronnen is ook het overvloedigst,  misschien ook omdat zich ondergronds 2 andere bronnen er mee  verenigen.  Haar water is zoet, ietwat doch nauwelijks merkbaar  zwavelachtig en vruchtbaar voor de akkers.    Deze watertoren, het meest noordelijk en het hoogst op de helling  gelegen, een overzicht op de vallei biedend, heet ‘Ain Ali‐Daher’, naar  een Sjeick die in de 18e eeuw hier waterwerken liet uitvoeren; de toren is  achthoekig, heeft een omtrek van 70 m en een diepte van 8 m.    Guérin noteerde omstreeks 1850 openingen in de wanden op een  hoogte van 7,20 m – want oudtijds steeg het water zo hoog – waardoor  dit in het fameuze kanaal overvloeide.  Na het verval van het kanaal en  het bouwwerk bereikte het water nog slechts een hoogte van 2 m, waar  het door spleten of barsten naar buiten vloeide, in de grond verdween  en verder tussen de kerkruïnes weer te voorschijn kwam om naar het  Meer te vloeien.  Ook het water der andere bronnen vloeide in beekjes  naar het Meer.   K. Emmerick spreekt meer dan eens van die vele waterkes.     Fascikel 19 1535