Van de nabije hoogten gezien gelijkt het op een beker vloeibaar zilver;  van nabij vertoont het water gewoonlijk een mooie blauwe kleur.  ‘s  Avonds weerkaatst het het azuur van de hemel en heeft het de  schittering van saffierblauw.   Is het Meer kalm, dat treft het de toeschouwers door zijn buitengewone  onbewogenheid, men zou zeggen ingetogenheid; dan weerspiegelt het  de bijna altijd kristalheldere hemeltrans.    De horizonten rondom zijn gekleurd met een wazige, purperachtige tint,  zo rijk aan schakering, dat de bekwaamste schilder te vergeefs zou  trachten er een natuurgetrouwe weergave van te maken.    V. Guérin maakt treffende beschouwingen op het Meer: “Een ander  meer kan er niet mee vergeleken worden,” zegt hij, “te meer daar er de  wonderbaarste herinneringen aan verbonden zijn.  Wanneer het mooie  blauwe meervlak het azuur van de hemel weerkaatst en schittert in de  stralen van de zon, gelijkt het op een glinsterende spiegel, die de ogen  verblindt en streelt tegelijk.    ‘s Avonds zijn de wateren eerst met de wonderbaarste purperkleuren  getint, daarna violet gekleurd, al naar gelang de zon de gezichteinder  nadert en achter de westelijke bergen wegzinkt.    ‘s Nachts weerkaatst de spiegel de myriaden aangenaam tintelende  hemellichten en dan is zijn majestueusiteit het grootst en  indrukwekkendst; het brengt de ziel in een melancholisch‐godsdienstige  bezinning en stemming.   Voor haar geest rijst dan het verleden met zijn onsterfelijke  herinneringen weer op: men meent de boot te zien drijven, waarop de  Meester met zijn leerlingen het Meer in alle richtingen doorkruiste.  Men  stelt zich Hem voor wandelend op de baren, men meent getuige te zijn  van het stillen van de storm, van de miraculeuze visvangsten en nog  andere aangrijpende wonderen en taferelen …  Welk meer kan op zulk  een goddelijk verleden bogen?  Ik voor mij zal nooit de diepe,  onuitwisbare indrukken vergeten, die ik op dat Meer heb ondervonden  …  Ook profane herinneringen riep ik mij terug in het geheugen, maar  telkens keerde mijn geest spoedig terug naar de stralende,  godmenselijke figuur van de Christus, die alles en allen in de schaduw  heeft gesteld, die in het nachtelijk duister lichtverspreidend op de baren  heeft gewandeld, de omringende gewesten met zijn wonderen heeft  getekend, met zijn weldaden verrijkt, met zijn leer heeft verkwikt en  Fascikel 19 1537